ای عشق همه بهانه از توست

هرگاه دستاورد شعری قرن اخیر مورد بررسی قرار گیرد شعر سایه در صف اول قرار خواهد گرفت. شعر معتدل و متعادل او توانسته است مخاطبان مختلفی را با گرایش‌های متعدد جذب کند. دقت و توجه وی به مجموعه‌ای از عوامل، این تعادل را در شعرش ایجاد کرده است.

در شعر سایه خصوصیات محتوایی مانند عاطفه قوی همراه خصوصیات فرمی چون موسیقی پیش می‌رود. او نیز همچو مرادش حافظ، افراط و تفریط نمی‌کند. یک خیال‌پرداز افراطی نیست چنان که یک ناظم کم تخيل هم نیست. یک سنتی متحجر نیست و البته یک پیشرو بی‌پروا هم نیست. از آن رو که استاد مسلم زبان فارسی است با زبانی سالم و خالی از سهوها و اغلاط نحوی، شعر می‌گوید.

باری، برای آن که بتوان جایگاه سایه را در شعر به درستی احساس کرد باید فارسی‌شناس چیره دستی بود. تنها در این صورت می‌توان به داوری‌ای منزه از غرض درباره شعر او نزدیک شد. چه، شعر استوار وی ریشه در ادب کهن پارسی دارد.

برای شروع اگر ممکن هست از کودکی‌تان برایمان بفرمائید.

من فرزند اول پدر و مادرم هستم، اما در واقع این طور نیست. اگر به حساب حرف شاعرانه و این گونه بازی‌ها نگذارید در این ارتباط همواره یک احساس گناهی با من همراه بوده است. توضیحش این است که ظاهرا پدر و مادرم پیش از تولد من صاحب پسری می‌شوند که در لحظه تولد می‌میرد. اگر او زنده می‌ماند من به دنیا نمی‌آمدم! با روندی که پدر و مادرم برای بچه دار شدن خودشان داشتند مثلا بچه دومشان (خواهر بزرگ من) سه سال بعد از من و خواهر دیگرم سه سال بعد از او و آن دیگری هم که چهار سال بعد به دنیا آمدند. یعنی من سه خواهر دارم و تنها پسر خانواده هستم. ظاهرا من تقصیری در این قضیه نداشته‌ام ولی همیشه این احساس را داشته‌ام که در این دنیا عوض کس دیگری دارم زندگی می‌کنم. مثل اینکه از اول عوضی به دنیا آمدم!