امیدوارم این داستان هیچ‌وقت به دست همسرم نیفتد

این‌که خیالْ انتهای خیابان واقعیت است یا واقعیت در نهایت ابری آسمانِ خیالات ‏سیر می‌کند، سؤالی است با پاسخی نامعلوم. گرفتاری‌های انسانِ تنهای عصر ‏حاضر، واقعیت‌ها را با آمیزشی از خیال چنان تغییر می‌دهد که دنیای جدیدی برای ‏او می‌سازد. تحمل واقعیت و دست شستن از تخیل و رؤیا‌پردازی در گذر ایام منجر به ‏فروشکستن شخصیت‌ها و فروپاشی ذهن بشر می‌شود. انسان امروزی سعی دارد راه ‏گریزی برای فرار از معادلات پیچیدۀ روابط خانوادگی و اجتماعی پیدا کند. ماتریس ‏خیال در ذهن، همچون جدولی با کلمات متقاطع‌، احتمالات به‌واقع نزدیکی از ‏حقیقت را مقابل چشم آدمی قرار داده و می‌خواهد با روایت‌های موهوم، تصویری نو ‏از زندگی ارائه دهد.‏
چند روایت ساده، ویرگول، نامه‌های پراکنده، گلبول سفید، پایان بن‌بست هسته‌ای، ‏آفتاب از شرق طلوع نمی‌کند، دختر آفتاب و‌… مجموعۀ داستان‌های “امیدوارم این ‏داستان هیچ‌وقت به دست همسرم نیفتد” را تشکیل داده‌اند.‏