نوشتن با دوربین
به قول بهروز تورانی: نوشتن با دوربین، به عنوان یکی از معدود منابع و مراجع موجود درباره ابراهیم گلستان و آثار او، اثری است ماندنی و کم نظیر که به سهم خود به برطرف کردن فقر موجود در زمینه منابع پژوهشی در مورد سینمای ایران کمک می‌کند. این گفت و گوی بلند با ابراهیم گلستان، نویسنده و فیلمساز بلند آوازه ایرانی، از بسیاری جهات استثنائی است؛ دامنه مباحث مورد گفتگو، جسارت در پرسش ها، و بی پروایی در پاسخ ها و اصولاً حجم این مصاحبه از جمله این موارد استثنا است. مجموعه بحث ها و پرسش و پاسخ ها قطعاتی از سیمای مرد هنرمند را تکه تکه در کنار هم می گذارد تا به ابعاد شخصیت مردی شکل دهد که چندان مایل نیست درباره خود حرف بزند، اما درباره جهان، آنگونه که خود می بیند ، بسیار سخن دارد.
قسمتی از کتاب نوشتن با دوربین:
گلستان هیچ گونه ارزش و اعتباری برای سینمای موجود فارسی قائل نبود و هرگونه فعالیت در بدنه سینمای ایران و تحت حمایت تهیه‌کنندگان فیلمفارسی را مغایر با اهداف فیلمسازی اش می دانست. به همین دلیل، وی بیشتر فیلم های خود را با سرمایه شخصی و بدون حمایت تهیه‌کننده‌ها می سازد. او حتی برای نمایش فیلم خشت و آینه به گروه صاحبان سینما که در اختیار تهیه‌کنندگان فیلمفارسی است متوسل نمی‌شود و با کرایه ۲ سینما در تهران (رادیوسیتی و ماژستیک) شخصا به نمایش فیلم خود اقدام می کند. از این نظر شاید گلستان، نخستین و تنها فیلمساز مستقل سینمای ایران در آن دوره به مفهوم واقعی آن باشد، چرا که جدا از دو فیلم بلند داستانی، بسیاری از مستند های خود را نیز با سرمایه و امکانات شخصی‌اش تهیه کرده و بعد به موسسات ذیربط مثل شرکت نفت یا جاهای دیگر فروخته است. شاید بتوان نقش گلستان را در سینمای ایران، با نقش فیلمسازان مستقلی چون کن لوچ و لیندزی آندرسون در سینمای انگلیس، جان کاساواتیس در سینمای آمریکا و ژان روش در سینمای فرانسه مقایسه کرد. فیلمسازانی که سینما برای آنها، شانی فراتر از سرگرمی و تجارت داشته و چه در مستندها و چه در فیلمهای داستانی شان به ارزش های زیبایی شناختی و هنری آن اندیشیده‌اند و با آثارشان در ارتقای زبان سینمایی کوشیده اند.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.