زن این روزهای زندگی‌ام

مثل آن است که حتما باید یک اتفاقی بیفتد و ضربه‌ای به تو وارد شود، کوچک یا بزرگ تا تصمیم بگیری روی پاهای خودت بایستی! انگار باید با چشمان خود شاهد چیزهایی باشی و زور و اجبار زندگی وادارت سازد تا قبول کنی تو قوی‌تر از آنی هستی که می‌پنداری خیلی بیشتر از تصورت وقتی عشق در زندگی جاریست تکیه کردن به دیگری هیچ اشکالی ندارد اما نه به آن اندازه‌ای که خودباوری و تمامی حس اعتماد به نفس تو را از تو بگیرد و همواره اسیرت سازد. تو چشم باز کردی و دیدی که همه حتی نزدیک‌ترین کسان و اطرافیان تو را وا داشته‌اند به متکی بودن، به بی‌باوری شاید در آن حد که خودت نیز پذیرفته‌ای ضعفت را پس حتما باید اتفاقی رخ دهد تا روزگار تو را مجبور سازد به «زن» بودن به زنی دیگرگونه بودن، استوار  که دیگر آن زن همیشگی در نظر دیگران نیست؟