خوابدیدگان بی‌اختیار

صبح زود بیدار شدم. از پنجره باریک پرنده‌های سیاه دم دراز را دیدم که پرواز کنان می‌گذشتند. خوابشان را دیده بودم. انگار از خواب پریده بودند به آسمان: تکه‌ای دستمال کاغذی خیس كبود که کپک تلخی در گوشه‌هایش داشت پخش می‌شد.

پا شدم، پابرهنه و زیرشلواری به تن رفتم کنار دریا، کسی روی ماسه‌ها نبود. چون آفتاب از کمرکش صخره‌ها بالا می‌رفت، متوجه مردی نشدم که نشسته بود روی صندلی گهواره‌یی سبز تیره‌ای و تماشایم می‌کرد. طولی نمی‌کشید که هوا روشن شود. موجک‌ها یکی پس از دیگری کف خود را روی نوارهای توری نقره دوزی می‌کردند. صخره‌ها پشت سرم برافراشته بودند. بالای صخره‌ها کاکتوس‌ها مثل کلیساهای بلنډ خار روییده بودند و آن سویشان آسمان شعله‌ور بود.

تن به آب زدم و با ضربه‌های نرم و ملایم دست شنا کردم. عده‌ای فقط برای لذت شنا می‌کنند، کسانی هم به قصد تناسب اندام. اما من شنا می‌کنم تا فکرم درست کار کند. اغلب یاد مصرعی از شعر گلوریا سنت آنا، شاعر موزامبیکی می‌افتم: «در آب میزان میزانم.»…