تو را صدا می‌کنم

تو را صدا می‌کنم

کرایه ی تاکسی را حساب می کنم و از ماشین پیاده می شوم. این روزها هیچ دلم نمی۔ خواهد به خانه بروم. خانه ی شلوغ و پر سر و صدای مان با نگاه هایی که هر کدام هزار معنی دارد، اصلا به مزاجم خوش نمی آید. طول کوچه ی باریکمان را طی می کنم. هوای خنک اسفندماه به دلم می چسبد. دلم می خواهد این قدم زدن طولانی تر شود. با نوک پا ضربه ای به سنگ جلوی پایم میزنم و آن را با خود همراه می کنم. دو روز دیگر عروسی نگار است و من هنوز هیچ کار نکرده ام. نه لباسی، نه کفشی و نه انگیزه – ای برای حضور در جشن عروسی خواهرم دارم. از حضور در جمعی که از همگی شان بیزار هستم، نفرت دارم. هیچ کس در آن جمع و خانه مرا درک نمی کند. همه به فکر خودشان هستند، حتی بابا و مامان! جلوتر می روم به خانه که نزدیک می شوم در چهار طاق باز شده توجه ام را جلب می کند. ماشین های ردیف شده ی جلوی در اعصابم را خورد می کند. انگار عروسی دختر شاه پریان است، که هفت روز و هفت شب جشن گرفته اند. کاش خانه کمی خلوت بود و من فرصتی برای استراحت کردن داشتم.