بدون تو، ما هیچ هستیم (یک جاسوس در میان آقازاده‌های کره شمالی)

یکی از نگرانی‌های آن‌ها لهجه‌های متفاوتی بود که در دانشکده می‌شنیدند. مثلاً، جوآن، که حدود هفتاد سال داشت و اصالتاً اهل آلاباما بود با لهجه‌ای صحبت می‌کرد که به گوششان آشنا نبود و فهمیدن حرف‌های او برایشان سخت بود. استادان دیگر لهجه‌های نیوزلندی، استرالیایی یا بریتانیایی داشتند. یکی از دانشجویان پرسید که لهجه‌ی امریکایی برای آینده‌شان مفیدتر است یا لهجه‌ی انگلیسی.

این سؤال باارزشی بود، هر چند نمی‌دانستم تا چه حدی می‌خواهند از زبان انگلیسی استفاده کنند؛ چون فقط تعداد محدودی از اهالی کره شمالی اجازه‌ی سفر دارند. می‌خواستم به او بگویم باید خبرهای خارجی را از شبکه‌ی بی بی سی و سی ان ان تماشا کند و ببیند کدام لهجه را بیشتر دوست دارد، اما می‌دانستم تنها کانال‌های تلویزیونی‌ای که به آن‌ها دسترسی داشتند، کانال‌های مربوط به کره شمالی بود. همچنین دوست داشتم فیلم‌های هالیوود را تماشا کنند تا بیشتر با زبان انگلیسی روزمره آشنا شوند. البته این گزینه هم در دسترس نبود.

گاهی سؤال‌ها کمی از موضوع یادگیری بهتر انگلیسی منحرف می‌شد و به سمت دیگری می‌رفت:

-از اینجا تا نیویورک با هواپیما چقدر طول می‌کشه؟

-دلتون برای مادرتون تنگ شده؟

-دوست دارین با یک مرد امریکایی ازدواج کنین یا با یک کره‌ای؟

اما هرگز پایشان را فراتر از این حد نمی‌گذاشتند.

روز بعد، تولد بیست سالگی پارک جون هو بود و بسیار خوشحال و بشاش به نظر می‌رسید. او دانشجوی محبوب و در عین حال باهوشی بود و بعضی وقت‌ها بازیگوش، اگرچه نگاه بشاشش گاهی به نگاهی سرد تبدیل می‌شد. او با افتخار گفت خانواده‌ی چهار نفره‌اش در مرکز پیونگ‌یانگ زندگی می‌کنند و آن‌قدر جسور بود که اعلام کند مهارت صحبت کردنش به انگلیسی بسیار عالی است، چون پدرش از بچگی با او به زبان انگلیسی و چینی صحبت کرده است. مادرش همیشه روز تولدش برایش نودل درست می‌کرد -یک سنت تولد چینی نه کره‌ای- اما چون امسال کنار خانواده‌اش نبود، هم‌کلاسی‌هایش تولدی برایش ترتیب داده بودند.

جون هو توضیح داد: قراره هانگ مون سوپ گیتار بزنه و پارک سی هون هم برقصه! بعد هم کیم ته هیون نقش یک دختر رو تو نمایشمون بازی می‌کنه و ری جین چول نقش یک پسر رو. آن‌ها برنامه ریخته بودند آن شب در یکی از اتاق‌ها دور هم جمع شوند و جون هو را با نمایش‌های خود سرگرم کنند. قرار بود هر کدام برایش یک آهنگ بخوانند و همه‌ی این کارها چند ساعت طول می‌کشید. وقتی پرسیدم چه آهنگی می‌خواهند بخوانند، شانه‌هایشان را بالا انداختن و گفتند: آهنگ‌هایی در مورد دوستی. در این مکان نه باری وجود داشت، نه دختری، نه بازی کامپیوتری. به جز فوتبال و بسکتبال و گردهمایی هفتگی برای تماشای سریال تلویزیونی ملت خورشید که درباره‌ی دستاوردهای قهرمانانه‌ی رهبر کبیر بود، تنها سرگرمی‌شان وقت گذراندن با هم بود. واقعاً غم‌انگیز بود.